عاشق همیشه پر شده از اتفاق ها
حاج امیر! بیا کپسولت را رنگ کن. خیلی رنگ پریده است. دنیای امروزی دنیای رنگ های تازه است. همه چیز باید مدرن و شیک باشد. رنگ صورتی آرامش بخش است. آخر تو بعد از شب نخوابی های شب عملیات به آرامش نیاز داری! نه نه! حاج امیر کپسولت را رنگ قهوه ای بزن! بگذار رنگ پوکه های بمب های شیمیایی باشد تا همه بفهمند که ....
بقیه در ادامه مطلب
بهش گفتم: حال پدرت چطور است؟ گفت پدرم 17 سال
پیش بر اثر عوارض شیمیایی عمرش را داد به شما. زیر دلم دوباره خالی تر شد. دلم هری ریخت. یادم
بود صدام (لعنت الله علیه) هلبچه را شیمیایی زده است. فکر کردم عراقی است. آخر در
اهواز عراقی های مقیم زیاد پیدا می شود. گفتم شاید از اهالی حلبچه باشد. ازش سوال
کردم عراقی هستی؟ گفت نه ایرانی هستم.
گفت پدرم فرمانده سپاه خرمشهر بود. گفت شش ماه
پیش عوارض شیمیایی بروز کرد. آمدم 27 جلسه اشعه شدم. خوب شدم و خیال کردم همه چیز
تمام شده است. اما بعد از 6 ماه دوباره عود کرد.
از فرط عصبانیت بلند صدام را لعن کردم. او هم به
تایید گفت هنوز هرچه می کشیم از دست صدام است. ناگهان منشی صدا زد: آقای طاهری!
جوان سیاه پوست با موهای فرفری بلند شد و رفت تا اشعه بشود. پیش خودم فکر کردم اگر
این جوان ازدواج بکند آیا نطفه اش شیمیایی می شود؟ تا چند نسل؟
تا کی؟ تا کی باید فکر بکنیم غرب دشمن ما نیست؟
چه کسی صدام را تحریک کرد تا به ایران حمله کند؟ چقدر باید ساده باشیم و خودمان را
گول بزنیم که داریم برای خودمان دشمن پروری می کنیم؟
جوانی را می شناسم که رفته است دست انداخته است
به گردن سربازهای متجاوز آمریکایی و با آنها عکس یادگاری انداخته است. وقتی ازش
سوال کردم چرا اینکار را کردی؟ با یک حالت خیلی طلبکارانه و با پز روشن فکری گفت:
اینها هم آدم هستند. دل دارند.