عر عر
دبیرستان دهخدا، بلوار ابوذر تهران منطقه 14 حد فاصل بین پل دوم و سوم. مدرسه دوشیفتی که کلاس های سه ردیفه اش و چراغ های کم نور کلاس هایش باعث می شد تا هیچ نخبه ای نتواند با معدل بالای 15 از این مدرسه فارغ شود. معلم ادبیاتی داشتیم به غایت قلوچ. به عبارتی چشمش آنگونه چپ بود که در آنِ واحد همچون آفتاب پرست دو مکان مجزا را رصد می کرد. موهایش فر بود، از جلوی سر موهایش ....
بقیه در ادامه مطلب
بقیه در ادامه مطلب
+ نوشته شده در سه شنبه بیست و ششم شهریور ۱۳۹۲ ساعت 18:26 توسط مجید فضیلت
|
نشسته بودم و درحالی که کتاب دعا رو مقابلم گرفته بودم داشتم با دنبال کردن جمله های " سبحانک یا ...." با مداح همراهی می کردم. هیئت شلوغ بود. جا هم خیلی تنگ. همه چفت هم نشسته بودن. توی هیئت هم پر از جیرجیرک بود. دیگه همه چشمشون ترسیده بود. اگر یه پوست تخمه آفتابگردون رو زمین می دیدیم خیلی با احتیاط نیگاش می کردیم فکر می کردیم جیرجیرکه. نفر جلوییم هم که خیلی از جیرجیرک چندشش میشد. هی مدام ....
هید برای یک وبلاگ نویس
یادتون میاد؟ توی داستان شنگول و منگول اونجایی که آقا گرگه میره تا دندوناشو تیز کنه دندوناشو می کشن و به جاش پنبه میذارن؟؟؟ اگر یادتون نمیاد داستانش رو از 
با کلی دلهره رفته بودم تهران برای مصاحبه. نتیجش خیلی برام مهم بود. شاید می تونست توی زندگی ام تغییر ایجاد کنه و شایدم شروعی می شد برای تغییر سرنوشت. پیش خودم فکر می کردم اگر اینا منو نمی خواستند این همه منو از اهواز تا تهران برای یه مصاحبه فراخوان نمی کردند. با همین فکر به خودم تسکین می دادم. اما دوباره پیش خودم فکر می کردم: درسته که اینا منو نیاز دارن ولی اگر توی مصاحبه خیط بکارم و خراب کنم ممکنه ردم کنن. دوباره با همین فکر، همه اعتماد به نفسم هری می ریخت زمین. بعضی وقتا خودم رو می زدم به بیخیالی و به خودم می گفتم بابا هرچی می خواد بشه! بیخیال! خیر همه ما دست خداست. اگر ردم کنند حتما توش یه خیری هست. 
شیخ پس از آن فتنه شکست خورده به همراه برخی مریدان و شاگردان وفادار به بریتانیا پناهنده گردیده بودی و با اداره های محترم جاسوسی بریتانیا بر علیه حکومت مقدس ایران همکاری های خبیث داشتندی و از این راه کسب معاش کردندی.