یه پسر خاله دارم. دیشب رفتیم خونشون. با یه لحن تمسخر آمیزی گفت شبهای قدرمون خراب شد و از دست دادیم. دقت کنید، پسرخالم با این حرفش کنایه می زد به دولت و روحانیت و به زعم خودش ستاد استهلال که زیر نظر ولی فقیه زمانه، به زعم خودش کنایه زد به امام خامنه ای. خاله ی پا به سن گذاشته ی ما هم که سواد درست و حسابی نداره دم گرفته بود که آی بله شب های قدرمون خراب شد و ما اشتباهی شب های دیگه ای رو مراسم گرفته بودیم.
توی دلم به بی سوادیش خندیدم. خندیدم از اینکه فکر کرده داره به من تیکه میندازه. به اون پسرخاله بی سوادم بعد از یه عمری تازه لای قرآن رو باز کرده بود چند شب قرآن خونده بود اون هم دست و پا شکسته با کلی غلط و غلوط.
رو به خاله کردم و بلند با صدایی که پسر خالم هم بفهمه سر حرفم با اونه، گفتم: خاله جان به شب قدر نیست!! به دله که باید به خدا وصل بشه. شاید شب قدر یکی شب اول ماه رمضون باشه. مگر نه اینه که شب قدر خدا تمام گناه های آدم رو می بخشه. بعضیا همون شب اولی خدا از همه گناهاشون میگذره.
و گذشت و بعد پیش خودم فکر کردم: کسی که به خدا وصل بشه و فیض ببره هیچ وقت مدعی نمیشه. کسی که ناراحته شب قدرش رو اشتباهی مراسم گرفته معلومه هیچ فیضی نبرده. آه از این بیچارگی.