مردم آمدند، آمدند تا تا به نامزد مورد نظر خود برای منصب مهم ریاست جمهوری رای دهند. رفراندمی بزرگ هم آری به رئیس جمهور محبوب و هم آری به نظام جمهوری اسلامی ایران و قانون، نظامی که پایه های آن را امام خمینی با کمک مردم در زمینی مستحکم بنا کرده بود. حال همان مردم بودند که آمده بودند. جشنی بزرگ برپا کردند اما چه شد که شیرینی در کامشان تلخ شد؟؟؟ عده ای باطل با لباس حق جنگی برپا کردند، در کوی دانشگاه چه گذشت؟ آن یکشنبه شب تلخ کوی، دشمن در لباس دوست...

شب های تلخ تهران و شهرستان ها، تخریب امواع مردم، چه تلخ و غریب بود؟؟؟

جمعه ی بعد از انتخابات مردم آمدند تا مثل همیشه گوش به فرمان رهبری باشند و راه چاره ای بجویند. باز با حضور خود به رهبر و ولایت فقیه آری گفتند. چه زیبا و دلنشین بود.

هرچه می گذشت چهره ی فتنه گران رسوا و رسواتر می شد. این 22 خرداد بود که آنها را برای Nامین بار رسوا کرد. آنها سال ها بود که رسوا شده بودند. اما عده ای گول ظاهرشان را خوردند. پشت سرشان دشمن قسم خورده ی ایران به صورت آشکارا دیده می شد. دشمنی که فقط و فقط به دنبال منافع از دست رفته خودش پس از انقلاب اسلامی در ایران بودند. 30 سال بود که برای این منافع دست و پا می زدند. آمریکا، انگلیس و اسرائیل جبهه ی اصلاحات را نور امیدی می دیدند تا به منافع خود دست یابند دریغ آنکه نمی دانستند این ملت مانند عراق, افغانستان, گرجستان و ... نیست.

هرچه که جلوتر می رفتند تعدی به قانون و حرمت شکنی ها نسبت به اسلام و امام خمینی بیشتر می شد. 13 آبان، 16آذر، و عاشورا. دیگر بدتر از این نمی شد. خون مردم به جوش آمده بود. ملت ایران در 9 دی آمدند تا خواستار محاکمه ی این حرمت شکنان عاشورا باشند. چه شور و شعوری!!!

دیگر مردم دوست و دشمن خود را شناخته بودند ملتی که همیشه و هرزمان هشیار بودند. سی و یکمین سالگرد پیروزی انقلاب اسلامی، جشن ملی ایران اسلامی، حضوری افتخار آمیز و ملی، به عشق کشور و رهبر. مردم نشان دادند که همیشه آماده ی حضور در صحنه اند و با این کار خود ثابت کردند که آمریکا و هر دشمن داخلی و خارجی هیچ غلطی نمی تواند بکند و مشتی در دهان آمریکا و اسرائیل و انگلیس و حامیان آنها در داخل و خارج زدند.

آری مردم آمدند تا ثابت کنند که ما همیشه هستیم و راه امام را ادامه خواهیم داد. آفرین به این ملت و آفرین به این مردم خدا جو.